به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بسیاری از افراد در شهرهای بزرگ برای رهایی از ترافیک‌های سنگین و طولانی پشت چراغ قرمزها و جلوگیری از هزینه‌های زیاد رفت‌وآمد با تاکسی‌ها، هنگام عبور و مرور در سطح شهر به قطارهای تندروی زیرزمینی پناه می‌برند. قطارهای شهری در کوتاهترین زمان ممکن حجم زیاد مسافر را از شمال به جنوب و از شرق به غرب شهر با کمترین هزینه و خطرات احتمالی انتقال می‌دهند. به همین علت به منظور راحتی و ایمنی شهروندان برای عبور از مسافت‌های طولانی در تعداد زیادی از خیابان‌های کلان شهرها یک ایستگاه مترو وجود دارد؛ اما متأسفانه با وجود اینکه حدود 17سال است که از عمر کاری اولین قطار شهری می‌گذرد، هنوز هم عده‌ای هستند که فرهنگ صحیح استفاده از این وسیله حمل‌ونقل عمومی را یاد نگرفته‌اند و با رفتارهای نامناسب خود سبب می‌شوند  که مترو برای افراد به محیطی ناامن و پرفشار روانی تبدیل شود.

هنگام ایستادن در ایستگاههای مترو، برخی قوانین را از بلندگو‌ها مدام تکرار می‌کنند و از مسافران می‌خواهند این قوانین و توصیه‌ها را برای محافظت از خود و دیگران رعایت کنند و همچنین بسیاری از باید و نبایدهایی که هنگام استفاده از این قطارها بایستی مورد توجه قرار گیرد را به صورت تابلوهای راهنما و هشدار به دیوار واگنها و ایستگاههای مختلف نصب کرده‌اند اما مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که تعدادی از افراد فقط به دنبال پیدا کردن یک صندلی خالی برای نشستن، بدون فکر و پیش‌بینی حادثه، با رفتارهای ناپسند خود مثل هل دادن و کنار زدن مردمی که جلو و قبل از فرد قرار دارند، سعی می‌کنند  به داخل واگنهای قطار بروند.

حسین، 67 ساله، معلم بازنشسته آموزش و پرورش درباره نحوه برخورد انسانها با یکدیگر در مترو می گوید: "من هر روز برای رفتن به محل کارم از مترو استفاده می‌کنم و به علت فشار و هل دادن‌های نابه‌جای برخی از شهروندان، درد کمرم روزبه روز بیشتر شد تا جایی که پزشکها یک ماه استراحت مطلق در منزل را برایم تجویز کردند."

گروهی دیگر از مردم نیز هستند که تحمل چند دقیقه صبر کردن و انتظار کشیدن را ندارند و با رفتارهای پرخطر و بی‌احتیاطی‌های ساده و پیش پا افتاده جان خود و گاهی هم جان دیگران را به خطر می‌اندازند. این وضعیت در صورتی است که با وجود اینکه بارها و بارها به آنها گفته شده است در موقع انتظار برای آمدن قطارها به منظور جلوگیری از خطر افتادن روی ریل‌ها و برق گرفتگی ناشی از این حادثه، پشت خط‌های زرد و قرمز بایستند، لبه پرتگاه سکوها را برای ایستادن انتخاب می‌کنند و یا با وجود اینکه می‌دانند نهایت مدت انتظار برای آمدن قطار بعدی 10 دقیقه است، هنگامی که درها به حالت نیمه باز در حال بسته شدن است، با سرعت می‌دوند  و خود را به داخل قطارها می‌اندازند.از پیامدهای این کار ناپسند، علاوه بر خط‌رهایی که خود فرد را تهدید می‌کند به افزایش جمعیت واگنها، کمبود جا و آزار دیگران نیز می‌توان اشاره کرد.

"محمد علی، 28 ساله، کاردان مکانیک و مسئول ایستگاه‌های مترو می‌گوید : با وجود هشدارهای فراوانی که به مردم می‌دهیم، باز هم هر روز بسیاری افراد را می‌بینیم که دوان دوان خود را از درهای نیمه‌باز عبور می‌دهند و برای 5 دقیقه انتظار، خود و دیگران را به زحمت‌های فراوانی می‌اندازند."

هر روز بسیاری از شهروندان برای رفتن به محل کار، دانشگاه و رسیدگی به امور روزانه‌شان از وسایل حمل و نقل عمومی به خصوص مترو استفاده می‌کنند؛ حجم کم واگن‌ها و ایستگاه‌های مترو و کمبود قطارها نسبت به جمعیت سبب شلوغی بیش از حد واگن‌ها در ساعات کاری روز می‌شود. تعداد زیادی از شهروندان بعد از گذراندن یک روز کاری ناگزیرند در قطارها سرپا بایستند و با صبر و تحمل با آن جمعیت زیاد کنار بیایند اما در این میان فروشندگان همیشه در صحنه مترو ، با کیف و وسایل جاگیر و بزرگشان علاوه بر تنه زدن و جروبحث مسافران باعث آلودگی صوتی در محیط نیز می‌شوند. این افراد  با صدای بلند در میان جمعیت داخل قطارها مدام از این واگن به واگن دیگر در حال حرکت هستند و در صورت اعتراض شهروندان، گاهی اوقات، دهانشان را به ناسزا و حرف‌های نامربوط باز و با رفتارهای خشونت آمیز دیگران را به سکوت وادار می‌کنند.

مریم، 22 ساله، کارشناس ارتباطات، رفت‌وآمد با مترو را آزاردهنده می‌داند و در این‌باره با نارضایتی می‌گوید: "4 روز در هفته برای رفتن به دانشگاه از مترو استفاده می‌کنم. در برخی ساعات روز در واگن‌ها جای سوزن انداختن نیست، آن‌وقت برخی دست‌فروشان با کلی وسیله و ساک‌های بزرگ، با زور و فشار و بی‌اعتنایی به مسافران،خود را از لابه‌لای جمعیت عبور می‌دهند."

* الزام رعایت نکات  فردی و بهداشتی 

متروها معمولا پر از اشخاصی است که به دنبال امور روزانه، ساعت‌ها پیاده‌روی و فعالیت‌های خسته‌کننده داشته اند. آنها بعد از یک روز پرمشغله وارد فضای محدود و بسته متروها می‌شوند. کمبود فضای کافی در قطارها باعث می‌شود که مسافران با فاصله‌های بسیار کم دقاقی را کنار یکدیگر باشند. یکی‌دیگر از معضلاتی که افراد  را به شدت آزرده می‌کند، بوی نامطبوعی است که از بدن تعدادی افراد، به مشام می‌رسد. با این اوصاف، عدم رعایت بهداشت فردی در مکانی مانند مترو که تهویه مناسبی هم ندارد به شدت نمایان می‌شود و حضور در آن محیط را برای سایر شهروندان غیرقابل تحمل می‌کند.

زهرا، 41 ساله، کاردان زبان انگلیسی و خانه‌دار، از رفت‌وآمدش در مترو می‌گوید: "تقریبا یک بار در ماه برای رفتن به بازار از مترو استفاده می‌کنم، اما در این میان بسیار پیش آمده که به علت بوی بد و نامطبوعی که از برخی مسافران در محیط پخش می‌شد، مجبور به ترک واگن شده‌ام."

در حال حاضر بیش از یک دهه است که مردم سفرهای درون شهریشان را بوسیله قطارهای تندرو انجام می‌ دهند و همچنین در شهر بزرگی مثل تهران تعداد زیادی ایستگاه مترو راه‌اندازی شده است اما رفتارهای پرخطر نامناسب عده‌ای، تبدیل شدن قطارها به بازار و عدم رعایت بهداشت فردی در مکانهای عمومی، بیانگر عدم آگاهی بعضی مردم نسبت به فرهنگ صحیح استفاده از این وسیله نقلیه عمومی و یا حتی حضور در اجتماعات و مکان‌های عمومی است.درست است که افزایش قطارها نقش مهمی در کاهش معضلات این روزهای مسافران همیشگی متروها دارد اما شاید خودمان بتوانیم  به راحتی از بار این مشکلات ساده  اما ناراحت کننده بکاهیم.

انتهای پیام /