باشگاه خبرنگاران جوان؛ محمدحسین نیک‌خوی متین - همه چیز متفاوت بود. مردم حس و حال دیگری داشتند. در این سال‌ها در کشورمان بودند روز‌هایی که در خیابان‌های شهر تجربه مراسم تشییع پیکر مطهر شهدا را داشتیم و کم نبودند روز‌هایی که جمع عظیم مردم تهران و ایران میزبان شهدا بودند و آن‌ها را تا رسیدن به خانه ابدی شان بدرقه می‌کردند.

از مراسم تاریخی تشییع پیکر ۱۷۵ شهید غواص در تهران که روزی تلخ برای مردم ایران بود تا سایر شهدای عزیز کشورمان، بودند روز‌هایی که خیل عظیم مردم برای شهدایشان به میدان می‌آمدند.

حتی فارغ از روز‌های مهمی مانند راهپیمایی روز قدس و راهپیمایی‌های ۲۲ بهمن که مردم ما بار‌ها ثابت کردند که حضور در آن را به عنوان وظیفه ملی و میهنی و اعتقادی خود می‌دانند. بود روز‌هایی که مردم ایران برای بزرگانشان به میدان آمده بودند. حتی در مراسم بدرقه شهدای خدمت یعنی شهید سید ابراهیم رئیسی و همراهانش هم در تهران که کمی بیشتر از یک سال از آن می‌گذرد. تهران و ایران روز‌های درخشانی را برای بدرقه بزرگان خود ثبت کرده بود. اما امروز همه چیز متفاوت بود. همه مردم با احساساتی متفاوت به میدان آمده بودند. فریاد زدند،گریستند و خود را برای انتقامی سخت آماده کردند. انتقامی که بالاخره زمان آن هم فرا می‌رسد.

ساعت رسمی آغاز مراسم ۸ صبح از میدان انقلاب و نزدیکی‌های دانشگاه تهران اعلام شده بود. قرار بر حرکت ماشین حامل پیکر شهدا از میدان انقلاب تا میدان آزادی بود. اما همه چیز به همین راحتی انجام نشد.

طبق برنامه ای که از قبل برای خودم طراحی کرده بودم ساعت ۷ صبح به میدان انقلاب رسیدم، اما قبل از رسیدن به این مبدا خودم تفاوت این روز  را به معنای کامل احساس کردم. خیل عظیم مردم قبل از رسیدن به ساعت ۷ صبح یعنی بیش از یک ساعت تا آغاز رسمی مراسم گریه‌ها و فریاد‌های خود علیه دشمن صهیونی را در راه رو‌های متروی تهران آغاز کرده بودند. متروی تهران آغاز گر حرکت عظیم و بیعت مردم با پیکر شهدای اقتدار خود بود.

وارد میدان انقلاب شدم. مراسم نه به شکل برنامه ریزی شده و بلکه به شکلی خودجوش از همان ساعت ۷ صبح آغاز شده بود و مردم در همان میدان انقلاب با شهدای خود که سر تا سر میدان انقلاب را به حضور خودشان مزین کرده بودند صحبت می‌کردند و تبرک می‌گرفتند و هر کس به نحوی با آن‌ها خلوت می‌کرد.

تابوت‌های کودکان شهید، جلودار کاروان شهدا بود و بسیاری از مردم به صورت خانوادگی در مراسم تشییع شهدا شرکت کرده بودند. اما تفاوت این روز برای آن بود که شهدا از همه اقشار مردم ایران بودند. سرداران بزرگ کشورمان، دانشمندان هسته‌ای و مردم بی دفاع کشورمان در میان این شهدا بودند. مردمانی از جنس کودکانی که در کنار خانواده خود و در جنایتی که تنها از رژیمی کودک کش برمی آید در مظلومیتی عظیم،‌حالا نام شهید را به خود گرفته‌اند شهدایی که روی دوش مردم ایران بدرقه و تشییع شدند. 

مراسم امروز در تهران شکل عجیبی داشت. خورشید بی وقفه می‌تابید و تهران گرمای عجیبی را تجربه می کرد. جمعیت عظیمی از تمام خیابان‌های اطراف میدان انقلاب خود را به این میدان می‌رساندند و همه می‌خواستند از ابتدای مسیر در کنار پیکر شهدایشان باشند.

خیابان‌های منتهی به میدان انقلاب و میدان آزادی جایی برای سوزن انداختن نبود و مردم لحظه‌ای را برای شعار دادند و یا اشک و گریه از دست نمی‌داند و شاید در میان این جمعیت میلیونی که در گوشه و کنار خیابان‌ها منتظر شهدا بودند هیچ کس بی کار نبود و همه منتظر بودند. انتظاری تلخ برای شهدایی که دلیلی برای اقتدار و آزادگی کشورشان بودند.

با تعدادی از مردمی که در این گرما آمده بودند از اقشار مختلف و با پوشش‌های متفاوت صحبت کردم. از نوجوان دهه نودی که با کلاه و پیراهنی متفاوت در مراسم شرکت کرده و افرادی که شاید پوشش‌های مختص افراد مذهبی را نداشتند، تا جانبازی ۵۰ درصدی و زن و مردی که آرزویشان شهید شدن و همراهی با شهدایی مثل حاجی زاده و سلامی و رشید بود، همه یک سخن را بیان می‌کردند.

همه از ایران سخن می‌گفتند. همه از کشورشان یاد می‌کردند و از تفاوت ایران با سایر کشور‌های منطقه می‌گفتند. مردم در یک زبان مشترک بودند. زبانی به نام ایران. ایرانی که با رهبری مقتدر ایستاد، زخمی شد، اما رژیم صهیونیستی و  اربابش آمریکا را تنبیه کرد. تنبیهی که در تاریخ باید از آن به عنوان اتفاقی بزرگ  یاد کرد. تاریخی که در آن دو رژیم دارای پیشرفته ترین سلاح های جهان و همچنین بمب های اتمی نتوانستند مقابل ایرانی که بیش از ۴۰ سال است با تحریم‌های ظالمانه دست و پنجه نرم می‌کند کاری کنند و تنها دست به ترور کودکان و زنان و خانواده‌های بی دفاع زدند.

کاروان حامل شهدای جنگ ۱۲ روزه با صهیونیست‌ها به آرامی و بعد از طی کردن زمانی طولانی به انتهای مسیر رسید. شهدایی که حاضر بودند، دیدند و به ملتی که خود را برایشان فدا کردند افتخار کردند.

ملتی که نشان دادند اگر سلامی‌ها و حاجی زاده‌ها نیستند، اما فرزندانشان با تمام وجود آماده‌اند.