باشگاه خبرنگاران جوان؛ رویا نادری - در این شهرستان، سنت نذری دادن، فقط یک رسم نیست؛ بخشی از هویت خانوادگی مردم است. برخی خانواده‌ها هستند که نذر حسینی را از پدران و پدربزرگ‌هایشان به ارث برده‌اند؛ نذری‌هایی که قدمتشان گاه به بیش از یک قرن می‌رسد. امروز، نوه‌ها و نتیجه‌ها همان دیگ‌ها را روشن می‌کنند، با همان دستور پخت، همان دعا، و همان دلی که سال‌ها پیش برای حسین می‌تپید.

در کوچه پس‌کوچه‌های محله‌های قدیمی، دیگ‌ها از بامداد جوشیده‌اند و صف‌های نذری از کودک تا سالمند، نشان می‌دهد که این آیین نه‌تنها زنده مانده، بلکه نسل به نسل عمیق‌تر شده است.

یکی از اهالی می‌گوید: پدربزرگم هرسال با دست خودش دیگ علمدار رو بار می‌ذاشت. الان نوبت ماست که همون نذر رو ادامه بدیم. این فقط غذا نیست، یه عهد قدیمیه با امام حسین و در میان مردمی که برای گرفتن نذری آمده‌اند، کمتر کسی از طعم می‌گوید؛ بیشتر، از برکت و آرامش حرف می‌زنند.

شهروندی دیگر گفت:من نذری رو با وضو می‌خورم… چون نیتی پشتشه که از صد سال پیش مونده.

از دیگ‌های مسی قدیمی گرفته تا نان‌هایی که با دست پخته می‌شود، همه‌چیز در این آیین، یک چیز را فریاد می‌زند: عشق به حسین، نه‌تنها کم نشده، بلکه هر سال عمیق‌تر، زلال‌تر و گسترده‌تر شده است.