باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - تحقیقات جدید نشان می‌دهد که موجودات فضایی هوشمند ممکن است از قبل از حضور ما، به لطف سیگنال‌هایی که ما سهواً از فرودگاه‌ها و پایگاه‌های نظامی ساطع می‌کنیم، مطلع باشند.

نتایج اولیه این مطالعه که توسط رامیرو کیساید، کاندیدای دکترای اخترفیزیک در دانشگاه منچستر، رهبری می‌شود، نشان می‌دهد که بیگانگان تا فاصله ۲۰۰ سال نوری می‌توانند از نظر تئوری سیگنال‌های الکترومغناطیسی نشتی از مراکز هوانوردی جهانی را تشخیص دهند.

سیستم‌های رادار نظامی نیز قابل شناسایی هستند. به گفته کیساید، به لطف الگوی منحصر‌به‌فرد آنها، این سیگنال‌ها «به وضوح توسط موجودات هوشمند فضایی برای هر ناظری با تلسکوپ‌های رادیویی قدرتمند تولید می‌شوند».

وی افزود: «در واقع، این سیگنال‌های نظامی می‌توانند بسته به موقعیت ناظر، از نقاط خاصی در فضا تا ۱۰۰ برابر قوی‌تر ظاهر شوند. نتایج ما نشان می‌دهد که سیگنال‌های راداری - که سهواً توسط هر سیاره‌ای با فناوری پیشرفته و سیستم هوانوردی پیچیده ساطع می‌شوند - می‌توانند نشانه کیهانی از حیات هوشمند باشند.»

با این حال، این سیگنال‌ها برای رسیدن به هر تمدن بیگانه‌ای که در فاصله ۲۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، سال‌های زیادی طول می‌کشد. فرودگاه‌ها و عملیات نظامی تنها در دهه ۱۹۵۰ شروع به ارسال سیگنال‌هایی با این قدرت کردند، بنابراین حداکثر فاصله‌ای که بیگانگان در حال حاضر می‌توانند تشخیص دهند حدود ۷۵ سال نوری در همه جهات است.

شایان ذکر است که جست‌وجوی حیات فرازمینی چیز جدیدی نیست. دانشمندان بیش از ۱۵۰ سال است که سعی در برقراری ارتباط با موجودات فرازمینی دارند. در سال ۱۹۷۴، آنها پیامی را از رصدخانه آرسیبو در پورتوریکو ارسال کردند. این پیام که به عنوان «پیام آرسیبو» شناخته می‌شود، حاوی کد دودویی حاوی اطلاعاتی در مورد شیمی پایه حیات، ساختار DNA، جایگاه زمین در منظومه شمسی و حتی یک نقاشی ساده انسانی بود و تا به امروز، ما پاسخی دریافت نکرده‌ایم.

برخی از دانشمندان معتقدند که ارسال عمدی پیام به فضا می‌تواند خطرناک باشد، زیرا می‌تواند موجودات غیردوستانه را جذب کند. از قضا، ما در حال حاضر بدون برنامه‌ریزی برای انجام این کار، از طریق رادار و سیستم‌های ارتباطی، سیگنال‌هایی ارسال می‌کنیم.

برای مطالعه این موضوع، تیم تحقیقاتی نحوه انتشار سیگنال‌های فرودگاه در فضا را شبیه‌سازی کرد و دریافت که برخی از ستاره‌های نزدیک، مانند ستاره بارنارد، در فاصله ۶ سال نوری و AU Microscopii، در فاصله ۳۲ سال نوری از خورشید، ممکن است بتوانند این سیگنال‌ها را دریافت کنند. سیگنال‌های نظامی، اگرچه ضعیف‌تر هستند، اما دقیق‌تر، متمرکزتر و جهت‌دارتر هستند و یک الگوی مصنوعی واضح شبیه به پرتو فانوس دریایی که آسمان را اسکن می‌کند، ایجاد می‌کنند.

به گفته کیسی، درک اینکه چگونه موجودات فضایی هوشمند ممکن است حضور ما را تشخیص دهند، می‌تواند به هدایت جست‌وجوی ما برای یافتن آنها کمک کند. او گفت که شناسایی و مطالعه «نشانه‌های فنی» سیاره ما - یعنی نشانه‌های قابل تشخیص فناوری ما - می‌تواند به اخترشناسان بگوید که در سیارات دیگر به دنبال چه چیزی باشند.

در عین حال، مایکل جارت، استاد اخترفیزیک دانشگاه منچستر، در این بیانیه گفت: «ما بینش‌های ارزشمندی در مورد چگونگی محافظت از طیف رادیویی برای ارتباطات و طراحی سیستم‌های راداری آینده به دست می‌آوریم.» «روش‌های توسعه‌یافته برای مدل‌سازی و تشخیص این سیگنال‌های ضعیف می‌توانند در نجوم، دفاع سیاره‌ای و حتی در نظارت بر تأثیر فناوری انسانی بر محیط فضایی ما نیز مورد استفاده قرار گیرند.»

منبع: Gizmodo