باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - محاصره بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی، با همدستی سکوت شرم‌آور قدرت‌های جهانی، گرسنگی را به سلاحی مرگبار علیه بی‌گناه‌ترین انسان‌ها بدل کرده است. گزارش‌های این روز‌ها از غزه، قلب را به درد می‌آورد: کودکانی که به جای بازی در کوچه‌ها، در صف مرگ ایستاده‌اند، و جهانی که وجدانش را به خواب فرو برده است.

وقتی گرسنگی قاتل کودکان می‌شود

تصور کنید کودکی را که باید با خنده‌هایش دنیا را روشن کند، اما حالا با دست‌های لرزان، خاک و شن را به دهان می‌برد، به امید ساکت کردن گرسنگی‌ای که روزهاست امانش را بریده. یا پدری را در اردوگاه نصیرات، که با چشمان اشک‌بار، پیکر نحیف فرزندش را در آغوش می‌کشد؛ فرزندی که نه با بمب، که با گرسنگی خاموش شد. گزارش‌های اخیر از غزه، که از منابع محلی و سازمان‌های امدادی به گوش می‌رسد، حکایت از فاجعه‌ای هولناک دارد اعداد و ارقامی که  فریاد‌های خاموش کودکانی‌اند که قربانی سیاستی شوم و برنامه‌ریزی‌شده شده‌اند.

رژیم صهیونیستی، با محاصره‌ای که حتی ابتدایی‌ترین نیاز‌های انسانی را از مردم غزه دریغ می‌کند، گرسنگی را به ابزاری برای نسل‌کشی تبدیل کرده است. گذرگاه‌های حیاتی مانند رفح و کرم ابوسالم بسته شده‌اند، کامیون‌های حامل غذا و دارو در مرز‌ها متوقف می‌مانند و حتی مراکز توزیع کمک‌های بشردوستانه هدف حملات هوایی قرار می‌گیرند. این رژیم، که پلیدی‌اش در تاریخ بی‌مانند است، با حمایت بی‌چون‌وچرای قدرت‌های غربی، به ویژه آمریکا، عامدانه کودکان را به کام مرگ می‌کشاند. گزارشگران حقوق بشر، از جمله کارشناسان سازمان ملل، این اقدامات را «جنایت جنگی» خوانده‌اند، اما این برچسب‌ها برای کودکی که از گرسنگی نای گریه ندارد، چه معنایی دارد؟

جهان! شرم کن که وجدانت مرده است!

یونیسف در تازه‌ترین گزارش خود هشدار داده است که بیش از ۶۰۰ هزار نفر در غزه، از جمله ۲۵۰ هزار کودک، در آستانه قحطی قرار دارند. کودکان زیر پنج سال، که باید با شیر و لبخند بزرگ شوند، حالا با سوءتغذیه‌ای شدید دست‌وپنجه نرم می‌کنند که استخوان‌هایشان را از زیر پوست نمایان کرده است. بیمارستان‌های غزه، که خود زیر بمباران‌های بی‌امان رژیم صهیونیستی نیمه‌ویران‌اند، پر از کودکانی است که با بدن‌های نحیف و چشمان گودافتاده، آخرین نفس‌هایشان را می‌کشند. اما این فریاد‌ها کجا شنیده می‌شود؟ در سازمان ملل که شعار حقوق بشر می‌دهد؟ در کاخ سفید که میلیارد‌ها دلار برای تسلیحات رژیم اسرائیل خرج می‌کند؟ یا در رسانه‌های غربی که ترجیح می‌دهند این فاجعه را نادیده بگیرند؟

جهان، که خود را مدافع عدالت می‌خواند، در برابر این فاجعه سکوت کرده است. وقتی مادری در خان یونس، به جای غذا، به فرزندش قصه‌های مقاومت می‌گوید، چگونه می‌توان از انسانیت سخن گفت؟ وقتی کودکی برای جرعه‌ای آب گریه می‌کند و جز خاک چیزی برای خوردن ندارد، چگونه می‌توان به بشریت ایمان داشت؟ این سکوت، نه فقط بی‌تفاوتی، که همدستی است. آمریکا و متحدان اروپایی‌اش، با تزریق پول و سلاح به رژیم صهیونیستی، شریک این قتل‌عام خاموش‌اند. خون کودکان غزه، نه فقط بر دستان رژیم صهیونیستی، که بر پیشانی حامیانش نیز نقش بسته است.

پلیدی صهیونیسم و شرکای جنایتکارش

رژیم صهیونیستی، که خود را «دموکراسی» می‌خواند، با محاصره غزه و هدف قرار دادن غیرنظامیان، چهره واقعی‌اش را نشان داده است: چهره‌ای بی‌رحم، خون‌ریز و عاری از هرگونه انسانیت. این رژیم، با بستن گذرگاه‌ها و بمباران مراکز توزیع غذا، عامدانه کودکان را هدف قرار داده است. در یکی از جنایات اخیر، یک مرکز توزیع کمک‌های بشردوستانه در شمال غزه هدف حمله هوایی قرار گرفت و ده‌ها کودک و غیرنظامی کشته شدند. تمامی این اقدامات هم با حمایت مالی و نظامی آمریکا و برخی کشور‌های اروپایی ممکن شده است.

حامیان این رژیم، از واشنگتن تا لندن، با سکوت و پشتیبانی خود، شریک این فاجعه‌اند. میلیارد‌ها دلار کمک نظامی، که می‌توانست برای نجات جان کودکان صرف شود، به جای آن صرف بمب‌هایی شده که خانه‌های غزه را ویران می‌کند. این پلیدی، نه فقط در تل‌آویو، که در قلب پایتخت‌های غربی ریشه دارد. وقتی کودکی در غزه از گرسنگی جان می‌دهد، این فقط رژیم اسرائیل نیست که مسئول است؛ هر کشوری که با سکوت یا حمایت، این جنایت را ممکن کرده، شریک جرم است.

فریادی برای بیداری وجدان‌های خفته

غزه امروز صحنه یک تراژدی انسانی است؛ جایی که کودکان به جای عروسک، با مرگ بازی می‌کنند و به جای آب، خاک می‌نوشند. این فاجعه، نتیجه سیاستی شوم است که هدفش خاموش کردن صدای یک ملت است. اما در میان این تاریکی، هنوز نوری از امید می‌درخشد: مقاومت مردم غزه، که حتی در اوج گرسنگی و تشنگی، سر خم نمی‌کنند. کودکان غزه، با چشمان منتظرشان، نه تنها قربانی‌اند، که فریادگران عدالت‌اند؛ فریادی که باید وجدان‌های خفته را بیدار کند.

جهان باید پاسخگو باشد. هر کودک غزه‌ای که از گرسنگی جان می‌دهد، لکه ننگی است بر پیشانی بشریت. آتش‌بس فوری، باز شدن گذرگاه‌ها و ارسال کمک‌های بشردوستانه، کمترین کاری است که می‌توان برای نجات این کودکان انجام داد. اما فراتر از آن، باید ریشه این ظلم خشکانده شود. رژیم صهیونیستی و حامیانش باید به خاطر جنایاتشان پاسخگو شوند. عدالت برای غزه، نه یک انتخاب، که یک ضرورت است.

خاک غزه، گهواره مقاومت

غزه فقط یک سرزمین نیست؛ غزه یک فریاد است، یک مقاومت، یک امید. کودکان غزه، با وجود گرسنگی و تشنگی، قلب تپنده این مقاومت‌اند. آنها با هر نفسشان، به جهان می‌گویند که فلسطین زنده است. اما این زندگی، این مقاومت، به حمایت ما نیاز دارد. هر یک از ما، با هر فریاد، هر نوشته، هر حرکت، می‌توانیم بخشی از این مبارزه باشیم. بیایید نگذاریم کودکان غزه در سکوت بمیرند. بیایید فریادشان را باشیم، اشکشان را پاک کنیم و برایشان جهانی بسازیم که در آن، کودکان به جای گرسنگی، طعم زندگی را بچشند.