باشگاه خبرنگاران جوان - با نزدیک شدن به آغاز فصل جدید لیگ برتر، استقلال و پرسپولیس، دو تیم پرهوادار و پرافتخار فوتبال ایران، با بحرانی عجیب و جنجالی روبه‌رو شده‌اند. بحرانی به نام میزبانی!

ورزشگاه آزادی به عنوان خانه سنتی این دو تیم به دلیل بازسازی از دسترس خارج شده و حالا گزینه‌هایی روی میز است که نه تنها استاندارد‌های لازم را ندارند، بلکه ممکن است در قامت یک «فاجعه فوتبالی» ظاهر شوند.

در حالی که قرار بود ورزشگاه آزادی طبق وعده‌ها آماده پذیرایی از رقابت‌های داخلی و آسیایی باشد، اما نه تنها این وعده‌ها رنگ واقعیت نگرفت، بلکه حالا مشخص شده این استادیوم تا مدت نامعلومی در اختیار تیم‌ها نخواهد بود. در این شرایط، یکی از جایگزین‌های مطرح شده، ورزشگاه شهر قدس است. اما آیا شهر قدس آماده میزبانی از بازی‌های تیم‌های بزرگی، چون استقلال و پرسپولیس است؟ پاسخ صریح و نگران‌کننده است: خیر!

بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد که چمن ورزشگاه شهر قدس در آستانه آغاز فصل، شرایط نامناسبی دارد. سطح ناهموار، فرسودگی بافت چمن و نبود زیرساخت‌های مدرن برای نگهداری استاندارد، زنگ خطر را برای فوتبال ایران به صدا در آورده است.

خطر مصدومیت، کیفیت پایین بازی، اعتراض هواداران

نارضایتی از کیفیت چمن تنها یک نکته فنی نیست، این موضوع می‌تواند تبعاتی سنگین برای دو تیم و حتی فوتبال ملی داشته باشد. بازی روی چمن بی‌کیفیت، نه تنها سطح کیفی مسابقه را پایین می‌آورد، بلکه ریسک مصدومیت ستاره‌ها را به شدت بالا می‌برد. چه کسی پاسخگوی مصدومیت احتمالی بازیکنان خواهد بود؟ آیا تیمی که قرار است در آسیا رقابت کند، باید قربانی ضعف‌های زیرساختی داخلی شود؟

از سوی دیگر، هوادارانی که در گرما و سرما، کیلومتر‌ها راه طی می‌کنند تا تیم محبوب‌شان را تشویق کنند، آیا باید به تماشای بازی در ورزشگاهی بروند که حتی جایگاه مناسب و خدمات رفاهی استاندارد ندارد؟

استاندارد‌های AFC کجا هستند؟

نکته‌ای که مسئله را از سطح داخلی به یک بحران ملی ارتقا می‌دهد، حضور استقلال در رقابت‌های آسیایی است. کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) استاندارد‌های سخت‌گیرانه‌ای برای میزبانی دارد و بدون تردید ورزشگاه شهر قدس در وضعیت فعلی، کوچک‌ترین شانسی برای گرفتن تأییدیه ندارد. اگر فکری فوری برای این بحران نشود، استقلال باید در خارج از تهران یا حتی خارج از کشور میزبانی کند؛ یک اتفاق تلخ برای فوتبال باشگاهی ایران.

سؤال اصلی اینجاست؛ چه کسی پاسخگوی این بحران است؟ چرا پروژه بازسازی ورزشگاه آزادی به سرانجام نرسیده؟ چرا برنامه‌ریزی‌ها به گونه‌ای انجام نشده که تیم‌های پایتخت، در شروع فصل سرگردان نباشند؟ و مهم‌تر از همه، آیا وقت آن نرسیده که نگاه به زیرساخت‌های ورزشی، از «وصله‌پینه» به یک نگاه بلندمدت و حرفه‌ای تغییر کند؟ در حالی که فوتبال ایران سودای حرفه‌ای شدن دارد، این‌گونه بی‌تدبیری‌ها، ما را هر روز از آن هدف دورتر می‌کند.

استقلال و پرسپولیس در آستانه فصل جدید، نه تنها با چالش‌های فنی و فشردگی تقویم رو‌به‌رو هستند، بلکه حالا باید برای ساده‌ترین اصل ممکن یعنی داشتن یک زمین استاندارد هم بجنگند. وقت آن رسیده که مدیران، به جای وعده و مصاحبه‌های تکراری، اقدام عملی و فوری انجام دهند. پیش از آنکه بحران میزبانی، به فاجعه‌ای بزرگ تبدیل شود.