باشگاه خبرنگاران جوان؛ مینا عظیمی - به نظر می‌رسد کرد‌های شمال شرق سوریه در مقایسه با سایر اقلیت‌های سوریه در امان هستند. آنها هنوز در معرض قتل‌عام‌ها و نقض‌های گسترده و سیستماتیک قرار نگرفته‌اند، برخلاف آنچه در مناطق علوی‌ها و دروزی‌ها اتفاق افتاد، یا انفجار کلیسا در دمشق و آوارگی مسیحیان.

با وجود اینکه پیشنهاد کرده بودند «نیرو‌های دموکراتیک سوریه» (قسد) بخشی از آن ارتش الجولانی باشد، به شرطی که به عنوان یک تیپ مستقل از دولت مرکزی، حضورشان به مناطق شرق فرات محدود شود، آنها معتقدند که این امنیت تنها به دلیل تصمیمشان برای حفظ سلاح‌هایشان ممکن شده است. حوادثی که سواحل سوریه برای علویان و وقایعی که در سویداء برای دروزی‌ها رخ داد نیز به آنها دلیل محکمی برای عدم ادغام در ارتش جدید داده است.

با این حال، با وجود اینکه کرد‌های سوریه از حملات نیرو‌های دولتی ترسی ندارند، اما برای احتمال استفاده ارتش ترکیه از زور علیه آنها از طریق حمله به مناطقشان در سوریه، در صورت امتناع از تحویل سلاح‌های خود به قدرت مرکزی، آماده می‌شوند.

تهدیدات ترکیه و واکنش کرد‌ها

از زمان امضای توافق دهم مارس بین ابومحمد الجولانی، رئیس‌جمهور موقت دولت انتقالی سوریه و مظلوم عبدی، فرمانده کل «قسد» اظهارات تهدیدآمیز مقامات ترکیه تکرار شده است. آخرین آنها، سخنان هاکان فیدان، وزیر امور خارجه ترکیه بود که گفت: «صبر کشورش به سر آمده» و «اگر کرد‌ها توافق دهم مارس را اجرا نکنند، ترکیه تماشاچی نخواهد بود».

به همین دلیل، در محافل کردی، مواضع، اظهارات و نوشته‌های زیادی وجود دارد که بر رویکرد «خصمانه» ترکیه نسبت به کرد‌ها تأکید کرده و سؤالاتی را درباره روند کنونی حل مسئله کردی در ترکیه و سوریه مطرح می‌کند. در رأس این شک و تردیدها، نگاه به امضای توافق حمایت نظامی ترکیه از دولت انتقالی سوریه است که آن را عمدتا علیه نیرو‌های کردی در شرق فرات می‌دانند.

مقایسه سیاست‌های ترکیه و موانع جنگ

به گفته روزنامه کردی «ینی اوزگور پولیتیکا»، «سیاست‌های رجب طیب اردوغان در سوریه، از سیاست‌های بنیامین نتانیاهو در اعمال سلطه استعماری با زور الگوبرداری می‌کند». آنچه او را به این کار تشویق می‌کند، «حمایت جهان امپریالیستی و رژیم‌های سلطنتی عربی» است.

با این حال، این روزنامه می‌افزاید که «به راه انداختن جنگ علیه نیرو‌های دموکراتیک سوریه، برای اردوغان مناسب نخواهد بود». حمایت از او پس از سرنگونی اسد به دلیل سیاست‌های کشتار اقلیت‌های سوری کاهش یافته است و مخالفت کشور‌های عربی نیز مانعی برای به راه انداختن یک جنگ هوایی علیه کرد‌ها خواهد بود. هر تلاشی از این قبیل به معنای قطع منابع مالی عربی برای ترکیه خواهد بود، همانطور که کشور‌های عربی، گسترش نفوذ اردوغان را به عنوان یک خطر برای مناطق نفوذ خود در سوریه می‌بینند.

استراتژی ترکیه و توطئه منطقه‌ای

هرگونه تجاوز ترکیه به کردها، واکنش مجددی را از سوی مردم سوریه علیه چنین جنگی ایجاد خواهد کرد. این روزنامه می‌گوید که برنامه اردوغان «ایجاد فضای جنگ و استقرار تشکیلات رزمی گروه‌های الجولانی و ارتش ملی سوریه (ارتش آزاد سابق) در نزدیکی مناطق یگان‌های مدافع خلق (ی پ گ)»، و «نقض مداوم آتش‌بس و حملات هوایی جزئی» است.

هدف از همه این اقدامات، اعمال فشار بر «قسد» برای تسلیم شدن است و «اگر در این کار شکست بخورند، به راه انداختن یک جنگ برای اشغال مناطق کردی» است، همان چیزی که فیدان با گفتن «صبر ما به سر آمده و جنگمان را آغاز خواهیم کرد» به آن اشاره کرد.

در پایان، این روزنامه می‌گوید که «ترکیه همان کشوری است که تسهیل‌کننده نشست‌های باکو بین الجولانی و اسرائیل بود، علاوه بر اینکه بخش اصلی توطئه است، سوریه تنها آینه‌ای از خصومت اردوغان با کرد‌ها است».

نقد سیاست‌های ترکیه از سوی یک نویسنده کرد

در مقاله‌ای در همان روزنامه، نویسنده زکی عقل می‌گوید که اقدامات ترکیه با ادعای آن مبنی بر تلاش برای برادری ترکی-کردی در داخل ترکیه و برادری عربی-کردی در داخل سوریه، همخوانی ندارد. او ادامه می‌دهد: «ترکیه در تلاش است تا فرصت تاریخی‌ای را که برای مردم سوریه برای انتقال به یک نظام دموکراتیک جدید فراهم شده، از بین ببرد».

در مقابل، ترکیه «تمام حمایت خود را به هیات تحریر الشام ارائه می‌دهد که چیزی جز نسخه‌ای دیگر از سازمان القاعده نیست و به دنبال یک نظام دیکتاتوری مبتنی بر تفسیر سختگیرانه از یک ایدئولوژی و متکی بر یک فرقه واحد است». به گفته این نویسنده، «تمام کار‌هایی که هیات تحریر الشام انجام می‌دهد، از توصیه‌ها و ساخته‌های ترکیه است؛ حتی شورای امنیت ملی ترکیه وجود یک دولت مرکزی یکپارچه در دمشق را توصیه کرده است».

عقل معتقد است که «تلاش‌ها برای احیای توافق با دمشق، با میانجی‌گری تام براک، موفق نبود» و آنکارا «جلسه پاریس را مسدود کرد، وزیران خارجه و دفاع سوریه را فراخواند و آنها را مجبور به امضای یک توافق نظامی برای استفاده از کشورشان به عنوان حیاط خلوت برای فعالیت‌های خود کرد».

از دیدگاه عقل، ترکیه پس از آنچه برای علوی‌ها و دروزی‌ها اتفاق افتاد، می‌خواهد کرد‌ها تسلیم خود را اعلام کنند. او می‌پرسد: «آیا این برادری ترکی-کردی است؟ آنچه گفته می‌شود و آنچه در میدان اتفاق می‌افتد، با برادری سازگار نیست، بلکه ادامه خصومت سنتی علیه کرد‌ها است».

منبع: الاخبار