به گزارش خبرنگار احزاب و تشکل‌های گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، 2 سال و نیم است که از صندلی نفر دوم کشور برخاسته؛ در این مدت تنها سکوت کرده، لبخند زده و البته دو پهلو سخن گفته. مثلا همین آخری که در واکنش به احتمال کاندیداشدن‌اش در خرداد 96 گفت: "ان‌شاالله در سال 96 همه همدیگر را می‌بینیم." هرچند از این اظهار نظر احمدی‌نژاد نمی‌شود، آمدن یا نیامدن او را به طور متقن نتیجه گرفت اما او بلد است که چگونه مهره‌ها را در صفحه شطرنج سیاست‌ورزی حرکت دهد. یکی از این اقدامات، ذره‌بین گذاشتن روی حرکات دولت حسن روحانی است.

این روزها با به چالش‌ کشیده‌شدن سوئیفت و ترس بانک‌های دنیا از ارتباط با جمهوری اسلامی و نتیجتا ابتر ماندن اغلب سرمایه‌گذاری سرمایه‌داران کشورهای خارجی در ایران، به ثمرنشستن برجام تاحدودی به محاق اما و اگر رفته است. همین موضوع، مخالفان برجام را جدی‌تر از قبل دست به قلم انتقاد برده است. احمدی‌نژاد هر چند به طور مستقیم به جبهه‌گیری علیه دولت تدبیر و امید مبادرت نکرده، لیکن می‌توان با اندکی شامه رسانه‌ای، نوک پیکان طعنه‌های وی را متوجه پاستورنشینان و برجام کرد. 

احمدی‌نژاد در آخرین روزهای سال 94 در گلزار شهدای ورامین با نقد غیرمستقیم نسبت به برجام گفت: "خیال کردند که بساطی درست کنند و چیزی رد و بدل کنند و پشت تریبون‌ها قیافه فاتح بگیرند، کار تمام شده است." وی همچنین در ایام نوروز به جمع راهیان نور پیوست و بار دیگر، حرف‌هایی زد که رنگ و بوی "ضد برجامی" می‌داد. او در اظهاراتی گفت: "پای عزت و سربلندی ایران و آزادی این ملت با قدرت ایستاده‌ایم و قدمی عقب‌نشینی نمی‌کنیم."

علاوه بر نقد غیرمستقیم برجام، احمدی‌نژاد به دوقطبی‌سازی دیگری با سکاندار دولت اعتدال اقدام کرده و آن، دوقطبی "اشرافیت – ساده‌زیستی" است. سفر حسن روحانی به جزیره کیش و دیدارش با آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و از آن سو، سفر احمدی‌نژاد به مناطق عملیاتی جنوب در ایام نوروز، منجر به دوقطبی دیگری میان سکانداران فعلی و سابق پاستور شده است. احمدی‌نژاد یک بار در سال 84 و با دوز شدیدتری در سال 88 از نردبان دوقطبی اشرافیت – ساده‌زیستی بالا رفت و با متهم‌کردن ژنرال‌های دولت‌های سازندگی و اصلاحات به "زیست اشرافی" و پوشیدن لباسی همرنگ و هم‌جنس توده‌ها، کلید پاستور را از آن خود کرد. 

امروز اقتصاد تبدیل به پاشنه آشیل دولت حسن روحانی شده است. به اعتقاد بسیاری از تحلیل‌گران، وضع نابسامان اقتصادی کشور می‌تواند عامل تاثیرگذاری در خالی‌شدن سبد رای حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 96 باشد. در همین راستا، روزنامه اصلاح‌طلب مردم‌سالاری طی مقاله‌ای از "رکود اقتصادی" و "عدم بهبود وضع معیشتی مردم" به عنوان دو موضوع مهم در به محاق بردن مقبولیت و موفقیت دولت حسن روحانی و تحمیل شکست سنگین در انتخابات سال 96 یاد کرد. در همین‌باره، محمد هاشمی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در اظهاراتی، پیروزی روحانی در انتخابات 96 را مشروط به پاسخ دولت وی به مطالبات اقتصادی جامعه دانست.

درحالیکه دولت مُصِر به حذف یارانه 24 میلیون نفر در لایحه بودجه سال 95 است، شایعه ایی مبنی بر وعده یارانه 250 هزار تومانی از سوی احمدی‌نژاد در صورت حضور در انتخابات 96، همه گوش‌ها را به سمت خود جذب کرد. هر چند احمدی‌نژادی‌هایی نظیر عبدالرضا داوری نشر چنین اخباری را دروغ خواندند اما واکنش شخصیت‌هایی نظیر  اکبر هاشمی رفسنجانی به این موضوع که گفته بود "مردم ایران مشتاق‌اند به جای دریافت یارانه، کار داشته باشند."، نشان از کارگرافتادن این وعده، هرچند به دروغ، در اردوگاه حامیان دولت اعتدال و القای حس دوقطبی در جامعه دارد. 

محمود احمدی‌نژاد پس از ناکامی ژنرال‌های پایتخت‌نشین اصولگرا در 7 اسفند، بالقوه از جایگاه خوبی در اردوگاه راست برخوردار شده است. این جایگاه می‌تواند باتوجه به دو ناکامی انتخابات 92 و 94 برای راست‌های سیاسی، به طور تصاعدی در سال 95 به جایگاه بالفعل تبدیل شود. هرچند او بایستی قبل از بازگشت به میدان قدرت و برخلاف اعتقادش که گفته: "واقعا چه دلیلی دارد که شورای نگهبان من را رد کند؟" به اتهاماتی که در طول سال‌های اخیر متوجه خودش و اطرافیانش بوده، پاسخ دهد؛احمدی نژاد احتمالا باید جایگاهی جدید میان یاران پیشین خود دست و پا کند و به ضرس قاطع عاملی انسجام بخشی میان اصولگرایان یا به تعبیر دیگر جناح راست یابد و نهایتا سوال اساسی "رد یا تایید صلاحیت شدن" احمدی نژاد است که باید پاسخی قطعی برای آن پیدا شود.

انتهای پیام/