در حقیقت، نیروی اصلی ماشه در حوزه روانی آن پنهان است و هدفش فرسایش روحیه ملت ایران و وادار کردن به پذیرش شرایط ناعادلانه غربی در برنامه هسته‌ای است. برخی کارشناسان این حرکت را «ضربه روانی» می‌دانند که منجر به نوسانات ارزی و انتظارات تورمی می‌شود، نه از راه محدودیت‌ها و تحریم‌های نوین، بلکه با دامن زدن به هراس اجتماعی در کشور.
در ۶ شهریور ۱۴۰۴، تروئیکای اروپایی با فعال‌سازی مکانیسم ماشه، ایران را در برابر آزمونی تازه قرار دادند. این تصمیم بیش از یک چالش فنی، تلاشی سیاسی برای بازتعریف معادلات جهانی است.
«میخائیل اولیانوف» نماینده دائم روسیه در سازمان‌های بین‌المللی مستقر در وین تلاش برای فعال شدن اسنپ بک توسط سه کشور اروپایی را اقدامی غیرقابل توجیه نامید و از آنها خواست که تصمیم خود در این باره را لغو کنند.
روایتی جدید از یک منبع دیپلماتیک حاکی از آن است که فشار‌های شدید و پشت پرده از سوی وزیر امور خارجه آمریکا، عامل تعیین‌کننده در تصمیم سه کشور اروپایی فرانسه، آلمان و انگلیس برای فعال‌سازی مکانیسم ماشه بوده است.
وزیران امور خارجه جمهوری اسلامی ایران و روسیه تصریح کردند: سه کشور اروپایی فاقد صلاحیت قانونی و اخلاقی برای توسل به سازوکار حل اختلاف برجام با هدف بازگرداندن قطعنامه‌های لغو شده شورای امنیت هستند.
نامه سید عباس عراقچی به رئیس سازمان ملل که به تشریح دلایل عدم صلاحیت تروئیکای اروپایی برای فعال سازی مکانیسم ماشه پرداخته به شکلی در دنباله نامه نماینده روسیه در سازمان ملل با همین مضمون است که تقریبا شبیه به هم نگاشته شده، همچنین اظهارات مقامات چینی می‌تواند دست ایران را در مقابله با مکانیسم ماشه در مجامع بین‌المللی پر کند.
گفتگوهای هسته‌ای ایران و آمریکا در مقایسه با دوران برجام با موانع جدی‌تری روبرو است. فقدان اراده سیاسی مشترک، تغییرات در بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی، و شرایط استراتژیک متفاوت ایران، دستیابی به توافق را دشوارتر کرده است. خواسته‌های کاملا متضاد احتمال تفاهم موقت را نیز به حداقل می‌رساند.