سکوت آژانس درباره تجاوز اسرائیل به خاک ایران، مشروعیت آن را زیر سوال می‌برد

گزارش‌ها فنی‌اند؛ ولی روایت آنها سیاسی است

کورنو می‌گوید گزارش‌های رسمی آژانس اغلب پر از جزئیات و اصطلاحات تخصصی هستند، اما نحوه ارائه آنها در سطح رسانه‌ها و نهاد‌های سیاسی غرب، کاملاً هدف‌دار است. او مثال می‌زند: در ژوئن ۲۰۲۵، کشف آثاری از رادیواکتیو در محلی نامعلوم، بلافاصله به تیتر یک رسانه‌ها تبدیل شد. در حالی که هنوز ایران پاسخی رسمی ارائه نکرده بود، موجی از اتهام‌زنی و بی‌اعتمادی شکل گرفت.

وی این پدیده را نوعی «دستکاری اطلاعات» می‌خواند که پیش‌تر در پرونده عراق نیز به‌کار رفته و توسط هانس بلیکس افشا شده بود.

دوگانگی در نظارت؛ ایران زیر ذره‌بین، اسرائیل در حاشیه امن

یکی از انتقاد‌های اصلی کورنو، رویه آژانس در برابر اسرائیل است؛ کشوری (رژیمی) که نه عضو معاهده عدم اشاعه هسته‌ای (TNP) است و نه بازرسی می‌پذیرد.

زرادخانه هسته‌ای اسرائیل یک راز سرگشاده است، اما هیچ گزارش یا قطعنامه‌ای علیه آن صادر نمی‌شود. در مقابل، ایران با وجود عضویت و همکاری، تحت بیشترین فشار و نظارت قرار دارد. این استاندارد دوگانه مشروعیت آژانس را مخدوش می‌کند.

از پاریس تا دیمونا؛ همکاری پنهان با اسرائیل

کورنو با مروری بر همکاری‌های نظامی و علمی فرانسه و اسرائیل از دهه ۱۹۵۰، از شبکه‌ای پنهان پرده برمی‌دارد و می‌گوید که پس از جنگ الجزایر، اسرائیل با بهره‌گیری از فضای همدلی سیاسی و رسانه‌ای، روابط عمیقی با محافل امنیتی و علمی فرانسه برقرار کرد؛ حتی شیمون پرز دفتر سیاسی در پاریس داشت.

او می‌افزاید که روسای جمهور فرانسه نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند این نفوذ را متوقف کنند. از جمله فرانسوا اولاند، که به‌گفته او، «شعری عاشقانه برای اسرائیل در دل داشت.»