باشگاه خبرنگاران جوان - دشمن آمده بود برای تمام‌کردن کار. برای سرنگونی. یکی از اهداف رسمی اعلام‌شده‌اش نابودی صنعت هسته‌ای ایران بود. یک هدف دیگر؟ ایجاد بحران در ایران. اسرائیل قلکی که اقلا بیست سال برای جمع‌کردنش زحمت کشیده‌بود را یکباره شکست. آن عملیات پرسروصدا و آن ضربات سخت را زد تا «یک بار برای همیشه» نسخه‌ی ایران را بپیچد.

امروز، دوازده روز بعد از شروع جنگ اما چه می‌بینیم؟ اسرائیل غافلگیر شد. زیر یک روز بعد از آن حمله سنگین، رفت زیر ضربه. موشک‌های ما هنوز روز اول جنگ تمام نشده، هوار شدند بر سر شهرهای سرزمین‌های اشغالی. تصاویری از تل‌آویو و حیفا بیرون آمد که شبیه غزه بود. موشک‌های ایران آینه شدند برای رژیم. آن‌ها با تمام وجود فهمیدند موشک چیست، ویرانی چطور شکل می‌گیرد و «سجیل» یعنی چه.

دشمن آمده بود کار را تمام کند اما سر یک‌هفته رفت بزرگ‌ترش را آورد. آن «بزرگتر» هم البته برای زدن ضربه‌ای کاری به ایران خیلی خیلی کوچک بود. حمله‌اش پیش‌بینی‌پذیر بود، خسارتش اندک. و جواب ما هم معنادار و روشن.

دوازده روز از جنگ گذشت‌. حالا تمام ایران فردوست و نطنز. اورانیوم غنی‌شده، این نماد خداباوری ایرانیان، حالا رفته به «مکان امن». کشور آرام است، مردم گرم زندگی. خبری از آشوب و بحران نیست. ما زخم خوردیم اما زمین نخوردیم. برخاستیم و سیلی زدیم. ثمره‌ی سیلی‌ ما هم التماس آتش‌بس بود. همان کسی که تجاوز کرد، دو هفته نشده افتاد به التماسِ پایان جنگ. و وقتی ضربه‌ی آخر را خورد، ما هم قبول کردیم. حاج قاسم درست می‌گفت؛ این جنگ را آنها شروع کردند اما پایانش را ما تعیین کردیم. اینطور اگر نگاه کنیم، کل این دفاع مشروع ما، «وعده صادق» بود.

منبع: کانال تلگرامی فرهیختگان