به نقل از ایستادی فایند، برجی که امروز به نام «برج ایفل» شناخته می‌شود، در آغاز «برج ۳۰۰ متری» نام داشت؛ عنوانی که مهندسان موریس کُشلَن و امیل نوژیه به گوستاو ایفل پیشنهاد دادند. این نام از ابتدا نشان می‌داد هدف، ساخت سازه‌ای خارق‌العاده و رکوردشکن در ارتفاع بود.

نکته غافلگیرانه این که برخ ایفل در تابستان‌ها، با افزایش دما، از اندازه اولیه‌اش هم فراتر می‌رود و به اصطلاح قد می کشد. این پدیده ناشی از انبساط حرارتی است؛ همان ویژگی فیزیکی که باعث می‌شود بیشتر مواد در گرما منبسط و در سرما منقبض شوند.

گوستاو ایفل برای ساخت برج از آهن چکش‌خوار استفاده کرد؛ ماده‌ای مقاوم و در عین حال سبک که توانست سازه‌ای ۷۳۰۰ تُنی بسازد؛ وزنی تقریباً برابر با حجم هوای محصور در آن. همین ویژگی امکان داد تا برج در برابر فشارهای افقی مانند باد پایدار بماند.

فلزها، از جمله آهن، نسبت به سرامیک‌ها و شیشه‌ها بیشتر منبسط می‌شوند، اما کمتر از پلیمرها. ضریب انبساط آهن مورد استفاده در برج حدود ۱۲ در ۱۰ درجه سلسیوس است؛ یعنی یک میله‌ یک‌متری در برابر یک درجه افزایش دما حدود ۱۲ میکرون کش می‌آید، کمتر از ضخامت یک تار مو.

با این حال، وقتی این افزایش طول را در ابعاد ۳۰۰ متری برج و بازه دمایی پاریس در نظر بگیریم (از منفی ۲۰ تا مثبت ۴۰ درجه و حتی تا ۷۰ درجه در تابش مستقیم خورشید)، نتیجه قابل توجه می‌شود. محاسبات نشان می‌دهد برج ایفل در تابستان حدود ۱۲ تا ۱۵ سانتی‌متر بلندتر از زمستان می‌شود و به دلیل گرم‌تر شدن یک سمت آن، اندکی هم به سمت مخالف خورشید خم می‌شود.

به این ترتیب، برج ایفل نه فقط نمادی از پاریس و شاهکاری مهندسی، بلکه یک دماسنج عظیم هم هست.

منبع: اطلاعات آنلاین