باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - این دیدار، که با تأکید بر سرکوب مقاومت در غزه همراه شد، اتحاد ناگسستنی واشنگتن و رژیم صهیونیستی را به نمایش گذاشت و منطقه را در آستانه تقابلی تازه قرار داد. از فشار‌های دیپلماتیک بر تهران تا ویرانی‌های غزه، این سفر نقشه‌ای پیچیده از استراتژی تهاجمی آمریکا در منطقه را ترسیم کرد که پیامد‌های آن فراتر از خاورمیانه خواهد بود.

تهدید هسته‌ای ایران یا بهانه تقابل؟

مارکو روبیو در نشست روز دوشنبه، با لحنی که از عمق نگرانی‌های استراتژیک واشنگتن سرچشمه می‌گرفت، برنامه هسته‌ای تهران را تهدیدی توصیف کرد که نه‌تنها رژیم صهیونیستی و آمریکا، بلکه کل جهان را در معرض خطر قرار داده است.

او با اشاره به توان موشکی تهران، از این تسلیحات به عنوان شمشیری یاد کرد که بر فراز پایگاه‌های نظامی آمریکا در خلیج فارس، متحدان منطقه‌ای و حتی اروپا سایه افکنده است. روبیو از متحدان اروپایی خواست مکانیسم بازگشت تحریم‌های سازمان ملل را فعال کنند، اما این استراتژی می‌تواند به‌نفع ایران باشد؛ فشار‌ها می‌تواند تهران را به سمت ائتلاف‌های محکم‌تر با روسیه و چین سوق دهد. ضمن اینکه، اگر تهران از توافقات بین‌المللی خارج شود، منطقه ممکن است به سوی یک رقابت تسلیحاتی پیش برود، با کشور‌هایی که آماده ورود به این بازی خطرناک‌اند. روبیو این سناریو را خطری که جهان را به پرتگاه می‌کشاند خواند و نتانیاهو با تأکید بر حق دفاع پیش‌هنگام، عزم تل‌آویو برای تقابل با تهران را نشان داد. این جبهه مشترک، اگرچه قابل پیش‌بینی بود ولی به نظر می‌رسد، در صورت اتفاق افتادن آن، می‌تواند خاورمیانه را به سوی بحرانی بی‌سابقه سوق دهد که پیامد‌های آن به سرعت جهانی خواهد شد.

غزه در کام مرگ: مقاومت زیر تیغ ویرانی

غزه زیر رگبار بمب‌های رژیم صهیونیستی به تلی از ویرانه‌ها و اندوه تبدیل شده است، اما روبیو بدون اشاره به جنایات گسترده رژیم غاصب، نابودی مقاومت را تنها راه صلح دانست. این موضع، که با دیدگاه نتانیاهو هم‌نواست، در برابر فشار‌های جهانی برای آتش‌بس قرار گرفته و نشان‌دهنده همسویی کامل واشنگتن با تل‌آویو است.

ارتش رژیم صهیونیستی با تخریب برج‌های مسکونی و بمباران چادر‌های آوارگان،  غزه را به جهنمی زمینی بدل کرده است. بیمارستان شفا، که خود در محاصره و فاقد امکانات اولیه است، به مقصدی برای اجساد تبدیل شده، در حالی که رژیم صهیونیستی از غیرنظامیان خواسته به مناطق به‌اصطلاح امن در جنوب بروند. اما گزارش‌های سازمان ملل نشان می‌دهد این مناطق ظرفیت کافی ندارند و تصاویر جاده ساحلی مملو از خانواده‌هایی است که با پای پیاده یا وسایل ابتدایی از مرگ می‌گریزند. این رویکرد نه‌تنها فاجعه انسانی در غزه را نادیده می‌گیرد، بلکه به تل‌آویو مجوزی برای ادامه تخریب می‌دهد، در حالی که مجمع عمومی سازمان ملل شاهد تلاش‌هایی از سوی اروپا و کانادا برای به‌رسمیت‌شناختن فلسطین است. اگر نابودی مقاومت بدون برنامه‌ای برای بازسازی غزه ادامه یابد، این منطقه به خاستگاه گروه‌های افراطی جدید تبدیل خواهد شد و تنش‌ها به لبنان یا یمن سرریز می‌کند، جایی که گروه‌های مقاومت تهدید به تشدید درگیری‌ها کرده‌اند. این سناریو، آمریکا را در تنگنایی قرار می‌دهد که حمایت بی‌چون‌وچرا از رژیم صهیونیستی، جایگاه جهانی‌اش را در برابر کشور‌های اسلامی و غیرمتعهد تضعیف می‌کند.

دوحه و نیویورک در گرداب: دیپلماسی زیر سایه تقابل

سفر روبیو که مثلا در سایه نارضایتی دونالد ترامپ از حمله خودسرانه رژیم صهیونیستی به دوحه انجام شد، ظاهراً اختلافات را کم‌رنگ کرد. نتانیاهو حضور روبیو را فریادی از اتحاد ناگسستنی خواند و روبیو بر ادامه نقش قطر در مذاکرات تأکید کرد. اما به‌نظر می‌رسد که این همگرایی شکننده است: آمریکا به دنبال مهار اقدامات خودسرانه تل‌آویو است تا از گسترش آتش جنگ جلوگیری کند، در حالی که رژیم صهیونیستی خواستار آزادی عمل بیشتر است.

یکی از اهداف کلیدی این سفر، حمایت از تل‌آویو در برابر انتقاد‌های پیش‌رو در مجمع عمومی سازمان ملل بود، جایی که برخی کشور‌های اروپایی و کانادا به دنبال به‌رسمیت‌شناختن فلسطین هستند؛ اقدامی که روبیو و نتانیاهو آن را مانعی برای صلح دانستند. بحران انسانی در غزه، با تخریب زیرساخت‌ها و موج آوارگان، این فشار‌ها را تشدید کرده است.

اگر قطر از میانجی‌گری کنار بکشد و سازمان ملل به سمت قطعنامه‌های الزام‌آور پیش برود، آمریکا ممکن است مجبور به وتو‌های مکرر شود، که این امر جایگاه جهانی‌اش را خدشه‌دار می‌کند. روبیو با اشاره به بازسازی غزه پس از درگیری‌ها، سعی در ارائه افقی روشن داشت، اما بدون تعهدات مالی و سیاسی ملموس، این وعده‌ها تنها به تداوم چرخه خشونت دامن می‌زنند. خاورمیانه، در این گرداب دیپلماتیک و نظامی، در آستانه انفجاری قرار گرفته که می‌تواند بازیگران جهانی را به انتخاب‌هایی دشوار و پرهزینه وادارد.