باشگاه خبرنگاران جوان - شرکت‌های فناوری آمریکا امسال حدود ۴۰۰ میلیارد دلار روی زیرساخت‌های هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری کرده‌اند و برآورد می‌شود این رقم تا ۲۰۲۸ به سه تریلیون دلار در سراسر جهان برسد، که پرسش‌هایی درباره بازگشت این سرمایه و ذات این فناوری برمی‌انگیزد. 

اقتصاددانان عبارت «فناوری عمومی عمومی» را برای توصیف فناوری‌هایی به‌کار می‌برند که در آغاز تأثیرشان ظریف است اما به‌تدریج ضروری می‌شوند و سوال کلیدی این است که آیا هوش مصنوعی صرفاً یک فناوری عمومی معمولی است یا نوعی «هایپر» که خودِ فناوری را متحول می‌کند؛ یعنی فن‌آوری‌ای درباره‌ی تفکر که می‌تواند فرایند نوآوری را تسریع کند. 

اگر هوش مصنوعی نوآوری در تحقیق و توسعه را تسریع کند، ممکن است به‌جای یک جهش کوتاه‌مدت، نرخ رشد مداوم و چشم‌گیری ایجاد شود. درون جامعه‌ی هوش مصنوعی بحث داغی درباره «قوانین مقیاس‌پذیری» و احتمال مواجهه با دیوارِ بازده نزولی جریان دارد: آیا صرف افزودن پارامتر، داده و محاسبه کافی است یا محدودیت‌هایی وجود دارد که نیازمند تغییر معماری و تنوع داده‌هاست؟ هوش مصنوعی را می‌توان یک فناوری «استخراجی» هم دانست؛ چراکه بر منابع طبیعی و نیروی کار انسانی متکی است. 

کیفیت انسانی مدل‌ها بدون کار گسترده و کم‌دستمزد افرادی که داده‌ها را با واقعیت عینی تطبیق می‌دهند (آنچه در صنعت «گراند تراوث» نامیده می‌شود) ممکن نبود. علاوه بر این، استفاده‌ی شرکت‌ها از آثار دارای حق نشر به‌عنوان خوراک مدل‌ها، منازعات حقوقی بزرگی ایجاد کرده است. در عین حال، هوش مصنوعی صرفاً ابزاری فنی نیست، بلکه یک «فناوری فرهنگی و اجتماعی» است. 

این فناوری مانند یک موتور تولید نماد و معنا عمل می‌کند و می‌تواند شیوه‌ی رابطه‌ی ما با زبان، خلاقیت و احساسات را تغییر دهد. درست همان‌طور که نوشتار یا چاپ در گذشته دگرگونی‌های عمیقی در فرهنگ ایجاد کردند، هوش مصنوعی هم قادر است تجربه‌های عاطفی و اجتماعی ما را بازتعریف کند.

منبع: کانال تلگرامی روندنگار بین‌الملل