باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - بروجرد شهری که در هر فصل، چهره‌ای تازه دارد؛ اما پاییزش چیز دیگری‌ست. همین که آفتاب ملایم مهرماه روی شاخه‌ها می‌تابد، درختان باغ‌های قدیمی حاشیه‌ی شهر پر می‌شوند از سیب‌های سرخ و زردی که انگار از درون خورشید روییده‌اند.

سیب بروجرد فقط یک میوه نیست، بلکه بخشی از هویت و خاطره‌ی مردم این شهر است. از دیرباز، کشاورزان بروجردی با دستان پینه‌بسته‌شان، در دل خاک حاصل‌خیز دشت «اشترینان» و «ونایی» نهال‌های سیب را کاشته‌اند و با صبر و عشق پرورانده‌اند. هر سیب بروجردی، مزه‌ای دارد که ترکیبی از خنکای کوهستان، شیرینی آفتاب و برکت خاک زاگرس است.

سیب‌های بروجردی به دو گونه معروفند: سیب لبنانی زرد و سیب لبنانی قرمز. لبنانی زرد، پوستی نازک و عطری ملایم دارد و در بازار‌های ایران از شمال تا جنوب به نام بروجرد شناخته می‌شود. اما آنچه مردم محلی به آن دلبسته‌اند، سیب‌های کوهی و سیب‌های باغ‌های قدیمی محله‌ی ونایی و دره‌گُلان است؛ میوه‌هایی که بی‌کود و بی‌سم می‌رویند و طعم‌شان چیزی میان عسل و نسیم صبحگاهی‌ست.

در روزگار کودکی، وقتی سیب‌ها تازه چیده می‌شدند، خانه‌ها پر می‌شد از بوی شیرین و خاصشان. مادران بروجردی سیب‌ها را در طاقچه‌ها می‌چیدند تا زمستان که هوا سرد و برف‌نشین می‌شد، هنوز عطر تابستان در خانه باقی بماند. سیب بروجرد حتی در آیین‌های محلی نیز نشانی از پاکی و برکت است. در بسیاری از خانواده‌ها، سیب سرخ را نماد سلامتی و دل‌پاکی می‌دانند و در سفره‌ی یلدا یا عید همیشه جای ویژه‌ای برایش هست.

این روز‌ها هرچند زندگی شهری و تغییرات اقلیمی بخشی از آن طراوت قدیمی را گرفته، اما هنوز در حاشیه‌ی شهر، باغ‌هایی هست که وقتی نسیم از میانشان می‌گذرد، بوی سیب در هوا می‌پیچد و دل هر رهگذری را تازه می‌کند. شاید راز ماندگاری بروجرد در همین باشد؛ در پیوند میان خاک و میوه، انسان و طبیعت، خاطره و زندگی.

سیب بروجرد، نه فقط میوه‌ای از باغ، که روایت زنده‌ای از فرهنگ، صبر، و عشق به زمین است  عطری از گذشته که هنوز در جان امروز جاری‌ست.