باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی ـ آنا سولووی، چشم‌پزشک، توضیح می‌دهد که پدیده اندازه‌های مختلف مردمک چشم، آنیزومتروپی نامیده می‌شود. این پدیده معمولاً یک بیماری مستقل محسوب نمی‌شود، بلکه نشانه‌ای از اختلالات چشمی، عصبی یا بیماری‌های جسمی است.

این پزشک می‌گوید: این بیماری در نتیجه اختلال عملکرد عضلاتی که مردمک را منقبض و منبسط می‌کنند، رخ می‌دهد. آمبلیوپی تفاوت در اندازه مردمک چشم بیش از ۱ میلی‌متر است و اغلب فقط یک چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

آنا سولووی چندین نوع آنیزومتروپی را شناسایی می‌کند:

آنیزومتروپی فیزیولوژیکی: این یک بیماری ارثی است که تقریباً ۲۰٪ از جمعیت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اندازه مردمک کمی متفاوت است و نیازی به درمان ندارد.

آنیزومتروپی پاتولوژیک: این موضوع می‌تواند با اختلاف بیش از ۱ میلی‌متر ایجاد شود که ناشی از سایر بیماری‌های چشمی، آسیب مغزی مانند نوروسیفیلیس، آنسفالیت منتقله از کنه، تومور‌ها یا بیماری‌های اندام‌های داخلی است.

سندرم هورنر: این مورد پس از سکته مغزی رخ می‌دهد.

آنیزومتروپی مکانیکی: مرتبط با آسیب‌های عنبیه، عوارض پس از جراحی یا بیماری‌های التهابی چشم است.

اثر دارویی: در نتیجه استفاده از دارو‌های موضعی ایجاد می‌شود و معمولاً خود به خود برطرف می‌شود.

این پزشک اضافه می‌کند: حتی تفاوت جزئی در اندازه مردمک می‌تواند به دلیل اختلال در درک نور باعث ناراحتی بینایی شود. در یک محیط روشن، چشم گشاد شده نور اضافی دریافت می‌کند، در حالی که در تاریکی، از کمبود آن رنج می‌برد و منجر به مشکلاتی در تعیین جهت در هنگام غروب می‌شود.

او خاطرنشان می‌کند که بیماران اغلب به طور غریزی به پوشاندن پلک آسیب دیده متوسل می‌شوند، که می‌تواند منجر به پتوز و وخامت تدریجی بینایی شود. استراتژی درمانی آنیزومتروپی کاملاً به علت اصلی بستگی دارد و پس از تشخیص جامع، از جمله سابقه پزشکی بیمار و چندین معاینه، توسط متخصص تعیین می‌شود.

درمان به موقع و صحیح بهترین شانس را برای حفظ بینایی و دستیابی به نتیجه مثبت فراهم می‌کند.

منبع: روزنامه ایزوستیا