باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - یک مطالعه جدید نشان داده است که ترمیم لایه اوزون که پس از دهه‌ها تلاش بین‌المللی حاصل شده است، ممکن است به طور غیرمنتظره‌ای به تسریع گرمایش جهانی منجر شود.

طبق تحقیقات دانشگاه ریدینگ که در مجله شیمی و فیزیک جوی منتشر شده است، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰، اوزون پس از دی اکسید کربن به دومین عامل گرمایش جهانی تبدیل شود.

این یافته‌ها دیدگاه جدید و نگران‌کننده‌ای در مورد تعاملات پیچیده بین اجزای مختلف جو ارائه می‌دهند. لایه اوزون که از حیات روی زمین در برابر اشعه ماوراء بنفش مضر محافظت می‌کند، همزمان به عنوان یک گاز گلخانه‌ای قدرتمند عمل می‌کند و گرما را در جو به دام می‌اندازد.

این مطالعه که بر مدل‌های شبیه‌سازی کامپیوتری پیشرفته متکی بود، پیش‌بینی کرد که اوزون بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۵۰ به حفظ انرژی اضافی ۰.۲۷ وات در هر متر مربع کمک خواهد کرد. این بدان معناست که ادامه روند بهبود لایه اوزون، بیشتر دستاورد‌های اقلیمی مورد انتظار از ممنوعیت کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC) و هیدروکلروفلئوروکربن‌ها (HCFC) تحت پروتکل مونترال که در سال ۱۹۸۷ امضا شد را خنثی می‌کند.

پروفسور بیل کالینز، که رهبری تیم تحقیقاتی را بر عهده داشت، توضیح می‌دهد: کشور‌ها هنوز با ممنوعیت مواد تخریب‌کننده اوزون، کار درستی انجام می‌دهند، اما ما کشف کرده‌ایم که بازیابی لایه محافظ، سیاره را بیش از آنچه قبلاً تصور می‌کردیم گرم می‌کند.

وی افزود: آلودگی هوای ناشی از کارخانه‌ها و وسایل نقلیه نیز در تشکیل اوزون در نزدیکی سطح زمین نقش دارد و باعث مشکلات سلامتی و افزایش گرمایش می‌شود.

طنز ماجرا اینجاست که گاز‌هایی که برای محافظت از لایه اوزون ممنوع شده‌اند، خود به عنوان خنک‌کننده‌های جوی عمل می‌کنند. با ناپدید شدن آنها، سیستم آب و هوایی این اثرات خنک‌کننده را از دست می‌دهد، در حالی که اوزون بازیابی شده به گرمایش بیشتر کمک می‌کند.

این یافته‌ها به هیچ وجه از اهمیت حیاتی حفاظت مداوم از لایه اوزون که برای محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش و پیشگیری از سرطان پوست ضروری است، نمی‌کاهد. با این حال، آنها به لزوم بررسی سیاست‌های فعلی آب و هوایی برای در نظر گرفتن این عامل جدید اشاره می‌کنند.

دانشمندان و تصمیم‌گیرندگان اکنون با چالش ایجاد تعادل بین حفاظت از لایه اوزون که از حیات روی زمین محافظت می‌کند و کاهش گرمایش جهانی که کل سیستم آب و هوایی را تهدید می‌کند، رو‌به‌رو هستند. این امر مستلزم تدوین استراتژی‌های یکپارچه‌ای است که به طور همزمان به هر دو چالش بپردازند، در حالی که تلاش‌ها برای کاهش انتشار سایر گاز‌های گلخانه‌ای، به ویژه دی اکسید کربن را افزایش می‌دهند.

منبع: scitechdaily