باشگاه خبرنگاران جوان - هیتلر بیا ما را هم بکش!، این فریاد دانشجویان فرانسوی برای اعتراض به کشتار ۱۹۰۰۰ کودک در غزه است. آنهایی هم که زنده ماندەاند با گرسنگی ناشی از ایجاد قحطی مصنوعی به تدریج جان می‌دهند.
فاجعه غزه از مرزهای قساوت و سنگدلی عبور و استانداردهای جدیدی آفریده است. زبان به عنوان ابزار اندیشیدن و ارتباط از بیان آن قاصر است و واژگان دیگر میانجی‌های مناسبی به شمار نمی‌روند.
نمی‌دانم در جنگ جهانی دوم کشتارهای هیتلر در آشویتس و داخائو چگونه در زبان‌های اروپایی انعکاس می یافت؟
احتمالا چون بخش اعظم آن هنوز پوشیده بود و ترافیک اخبار جنگ در گوشه و اکناف عالم پررنگ بود، از شانس بازتابی شایسته محروم شده بود.
اما چگونه است که نسل کشی آنلاین اردوگاه دو میلیون نفری غزه جلو چشم شش میلیارد نفر ساکنان جهان اینگونه با خونسردی و بی تفاوتی مواجه می‌شود؟
آیندگان چطور باور می‌کنند که در قرن ۲۱ در عصر هوش مصنوعی و رونوشت ژنتیک و دهکده جهانی، هیتلر از گور برخاسته و در جسم نتانیاهو حلول نموده؟
فرانسه اعلام کرد که در ماه سپتامبر کشور مستقل فلسطین را به رسمیت می‌شناسد و به نروژ و ایرلند و اسپانیا در این زمینه می پیوندد.
بریتانیا هم پیشتر در مورد اتخاذ این تصمیم اطلاع رسانی کرده است.
صد البته اگر هنوز چیزی از سرزمین فلسطینیان مانده باشد.
همزمان با این تحولات دور جدید مذاکرات آتش بس شکست خورد و ویتکاف تقصیرها را به گردن حماس انداخت.
همچنین آمریکا به علت آنچه رویکرد ضد اسرائیلی یونسکو می‌خواند، از این سازمان فرهنگی کناره گیری کرد.
با این حساب باید منتظر ادامه کار ماشین کشتار ماند.
شکی نیست که تاریخ این روزگار را در دفتری سیاه ثبت خواهد کرد و فیلسوفان آینده با این چالش دست و پنجه نرم خواهند نمود که چگونه  بازماندگان و نوادگان قربانیان آشویتس، به قاتلانی فوق مدرن تبدیل و سرعت و شدت مرگ را از اطاق های گاز هم بیشتر کردند؟
آن زمان جستار فلسفی «آیشمن در اورشلیم» هانا آرنت به اثری مربوط به گذشته تبدیل می‌شود و باید از رسوخ روح هیتلر در تل آویو نوشت.

منبع: ایسنا